Słownik XVII wieku

Warianty fonetyczne: BANKRET, BANKRUT, *BANKROT, PANKRUT

Słowniki:
T, L (XVIII), SWil, SW, SJP notują
SStp, SXVI, Kn nie notują

Najwcześniejsze poświadczenie: 1653

Formy: lp M. bankret // bankrut // pankrut; D. bankretu; B. uż. nżyw. bankrut; N. bankrotem; ~ lm D. bankretów; N. bankrutami

Etymologia: <fr. banqueroute>

Znaczenia:

1. »ten, kto stracił cały majątek, niewypłacalny dłużnik«: Jeśliś kupcem, trzymajże kredyt, bo wiedz o tem, Że do pierwszego razu zostaniesz bankrotem. PotMorKuk III 283. Xze Palatinus Rheni Elektor Sollenniter manifestował-się prz[eciw]ko komplanacij w Grodnie zaszłey Offerendo Se jako wziął Sumę od Krola tak ią Krolowi Odda, Remonstrando przytym ze takowe Actus tylko z Bankrutami dzieią się Zaktoremi Cesarz ImC Instantiales do Krola Wniosł. SapADiar 68. BANQUEROUTIER [...] Decoctor. Conturbator creditorum. Fraudator [...] BANKRET utratnik, marnotrawca, stracony kupiec. DanKolaDyk I, 169.

2. »niewypłacalność dłużnika wobec wierzycieli, upadłość, ruina majątkowa«: O Kupiectwie [...] Banqueroute, Pankrut. PolPar 185. Niech zec fortuny służy wdzięcznosc stała, Bys woney sczęsciu bankretu nieznała. MikSil 160. Bankrutuię; czynię bankrut. banquerottiren. T III 23.